Gisteren trof ik mezelf in de volgende situatie aan: Het is bijna 23.00 uur, ik zit op de bank en stuur een appje naar mijn beste vriendin met de vraag ‘Kakt jouw vent nog steeds zo veel?’ Het feit dat ik haar dit soort berichten kan sturen en ze me bloedserieus neemt is overigens ook de reden dat ze mijn beste vriendin is. Niet veel later krijg ik terug: ‘Nee, hij kakt nu op normale tijden, op een normaal tempo, over de hoeveelheid deelt hij niks.’ Dat zijn heldere berichten. Kort, to the point maar voorzien van alle benodigde informatie. Daar heb ik wat aan.

This shit is real 
Je vraagt je nu waarschijnlijk af waar dit in godsnaam over gaat en ik geef toe, bovenstaande heeft wat extra toelichting nodig. Gaat deze blog nog inhoudelijker worden dan stront? Nee. Dus mocht je er niet tegen kunnen, raad ik je aan iets anders te gaan lezen. Maar goed, om terug te komen op mijn wat onduidelijke inleiding. Ik vind poep een interessant onderwerp. Als kind heb ik de massa an sich al eens grondig bestudeerd door de tegeltjes in de badkamer te stucen met mijn grote boodschap en ook als gespreksonderwerp doet poep het naar mijn mening altijd goed. Sterker nog, om één of andere reden komt dit onderwerp regelmatig ter sprake wanneer mijn familie en ik bij elkaar zijn. En dan precies op het moment dat we aan het eten beginnen. Tot grote ergernis van mijn vader. Nu is mij in al die jaren ‘poeponderzoek’ iets merkwaardigs opgevallen: Mannen en vrouwen zijn totaal verschillend op dit gebied. Over het algemeen (uitzonderingen daargelaten) zijn vrouwen wat poepen betreft net zo helder als het bericht van mijn beste vriendin: kort, to the point en voorzien van alle benodigde ‘inhoud’. Je gaat naar het toilet, doet wat je moet doen en weg ben je weer. Mannen daarentegen, die maken er een eindeloos durend evenement van, een ritueel, een spektakel. Noem het zoals je het noemen wil, maar het duurt lang. Heel. Erg. Lang. Om nog maar te zwijgen over de frequentie waarmee mannen kakken. Als kind moest ik al zorgen dat ik vóór mijn vader in de badkamer was, anders kwam ik er het komende half uur(!) niet meer in. En nu 20 jaar later is er niks veranderd. Als vrouw ben je per dag minstens 30 minuten, maar waarschijnlijk meer, kwijt aan het wachten op je vent die moet kakken (uiteraard altijd net op het moment dat jullie de deur uit willen gaan). Wist je overigens dat er echt uitzonderlijk veel synoniemen voor poep en poepen bestaan? Poep, kak, stront, uitwerpsel, schijt, drek, feces, mest, keutel, klei, race, bolus, drukken, bagger, bouten enz. Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar wat ik hiermee wil zeggen is; ik ben ervan overtuigd dat dit door vrouwen bedacht is. Vrouwen die hun wachttijd vullen met het bedenken van synoniemen. 

Nu vraag ik me dus oprecht af: Ben ik de enige die zich hieraan stoort? Ik begrijp gewoon echt niet hoe het kan dat mannen zo vaak moeten en waarom het dan zo lang moet duren. Soms duurt het zo lang dat ik meen meer baardgroei te zien op het moment dat hij er eindelijk weer vandaan komt. En vrouwen laten we nu even heel eerlijk zijn tegen elkaar: Hoe is het mogelijk dat mannen nog steeds de beste functies bekleden, hoogste salarissen en meeste macht hebben? In al die tijd die zij op het toilet spenderen hadden wij toch al lang de wereld over kunnen nemen en herstructureren?! Het is namelijk niet zo dat ze hun tijd tijdens hun bezoek aan het kleinste kamertje nuttig besteden met bijvoorbeeld het maken van handige to-do-lijstjes of boodschappenlijstjes. Nee, ik krijg na afloop gerust de vraag: ‘Wat zullen we eten vanavond?’ Really?!?! Heb je daar echt niet over na kunnen denken in het afgelopen verloren half uur?! Blijkbaar niet.

Shit happens
Mijn beste vriendin en ik hebben de volgende theorie over deze irritatiefactor. Het is jaloezie. Mijn stoelgang komt namelijk niet eens in de buurt van die van mijn mannelijke wederhelft. Ik hoef maar 10 meter van huis te zijn en ik blokkeer volledig. Een grote boodschap op je werk doen? No way! Op een publiek toilet? Onmogelijk. En tijdens de vakantie heb ik zelfs een keer uit pure ellende olijfolie gedronken. Dit was trouwens tijdens een vakantie met diezelfde beste vriendin. Zij had hetzelfde probleem. We moedigde elkaar aan als cheerleaders tijdens de super bowl finale en toen het uiteindelijk gelukt was, hebben we dit zeer uitbundig gevierd. Want geloof me, na ruim een week vakantie is dit iets om te vieren. En dat schept een band. Een gezamenlijk leed wat ik met hem dus nooit zou kunnen delen. Nee, zijn poepkwaliteiten zijn voor mij juist confronterend, frustrerend en zorgen voor de nodige irritatie. Net zoals het schrijven van deze blog bij hem ongetwijfeld de nodige irritatie oproept. Maar hee, ik heb schijt.